…Τις επαναστάσεις του Καναπέ.
Τις τελευταίες μέρες έχω βαρεθεί να λαμβάνω προσκλήσεις στο Facebook για το group «υποστηρίζω το ρεπορτάζ χωρίς σύνορα και τον Στέλιο Κούλογλου». Ασχέτως της άποψης που έχω για τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο (που ήδη για χατίρι του postαρα δύο φορές) θεωρώ απλά αστείο να συμμετέχω σε γκρουπ υποστήριξης μέσω Facebook!
Το γεγονός ότι, από τα 30000τοσες χιλιάδες μέλη του group(!!!), μόνο καμιά 25αρια εμφανίστηκαν στη εκδήλωση διαμαρτυρίας που διοργανώθηκε, κάτι λέει για τις επαναστάσεις του καναπέ. Είναι εύκολο να clickάρεις σε ένα invitation στο Facebook. Όταν απαιτείται όμως δράση, εκεί αλλάζουν τα πράματα.
Ήταν αναμενόμενο να εμφανιστεί μόνο ένας μικρός αριθμός υποστηρικτών αλλά και έτσι οι παρουσίες ήταν στατιστικά ασήμαντες (συγχαρητήρια πάντως στα λίγα παιδιά που έδειξαν ότι είναι δραστήριοι, θα ήθελα πάντως να δω και καμιά φωτογραφία απο την συνάντηση).
Είναι αυτό λύση;
Οι δραστήριοι πολίτες δε στέλνουν invitations μεταξύ τους για να υποστηρίξουν τους γιατρούς χωρίς σύνορα, να καταγγείλουν το trafficking ή την παιδική εκμετάλλευση. Οι δραστήριοι πολίτες συμμετέχουν, παρουσιάζονται, δρουν. Το να 
συμμετέχεις σε ένα group στο Facebook δεν είναι δράση. Είναι ευκολία. Γι’αυτό ας μην περιμένουμε και πολλά.
Ο λόγος;
για να αλλάξει κάτι, πρέπει κάποιος να αφήσει την μεσοαστική άνεση του και να βγει από το σπίτι του. Μπορεί να βγει για λίγο ή για πιο πολύ, κάποιος άλλος να το κάνει σκοπό της ζωής του. Όποιος ενδιαφέρεται να συμμετέχει, ψάχνει και βρίσκει.
Τα groups μόνο ως άλλοθι λειτουργούν για την πα θητική στάση μας.
Θέλουμε να συμμετέχουμε αλλά δε το κάνουμε. Βαριόμαστε. Δε προλαβαίνουμε ή θέλουμε στον χρόνο μας να κάνουμε άλλα πράματα.
Δεν είναι κακό να συμβαίνει κάτι από τα παραπάνω. Αντίθετα, είναι φυσιολογικό. Απλά ας μη χρησιμοποιούμε το Facebook ως πρόφαση για να κοιμάστε με ήσυχη συνείδηση, ok;
Προσωπικά απορρίπτω τα παραπάνω invitations στο Facebook. Περιμένω τη στιγμή που τα groups θα είναι αρκέτα οργανωμένα για να προσφέρουν πραγματικά κάτι στα μέλη τους (ενημέρωση, άρθρα, τρόπους δράσης κτλ. αλλά γι’αυτό οι οργανώσεις έχουν και τα site τους, σωστά;).
Μέχρι τότε θεωρώ πιο λογικό να συμμετέχω στους “Πορωμένους με το διαφανές περιτύλιγμα με τις φουσκάλες που κάνουν τσούκου”.
Αυτό, τουλάχιστο, εμπίπτει στους λόγους για τους οποίους βρίσκομαι στο Facebook. Για πλάκα και χαβαλέ.
