- Δε πιστεύω στην αξιοκρατία. Για να γίνει κάποιος πρωθυπουργός ή υπουργός έκανε κάτι που πολλοί συνομήλικοι του με τα ίδια προσόντα δεν έκαναν ακόμα και αν είναι πιο έξυπνοι, ή ικανοί ή... Ναι, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι οι καλύτεροι. Ούτε οτι είναι άξιοι. Η συζήτηση όμως ότι κάποιος άλλος θα ήταν καλύτερος στη θέση τους είναι ηλίθια και πηγάζει απο την ματαιοδοξία πληγωμένων εγωισμών ατόμων που δε τα κατάφεραν.
- Δεν είμαι ηλίθιος. Δε πιστεύω ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έκλεψε λιγότερα ή έκανε λιγότερα. Η διαφορά είναι ότι οι νυν κυβερνώντες βλέποντας τους άλλους να κλέβουν, πέρα από τις επιθέσεις πολιτικής σκοπιμότητας, το άφηναν να περάσει περιμένοντας την σειρά τους (και για αυτό δεν συγκλήθηκαν εξεταστικές επιτροπές στα θέματα του ΠΑΣΟΚ). Η όλη συζήτηση τώρα δεν είναι αν κλέψαν και πόσα, αλλα γιατί αφήσαν τα προσχήματα να πέσουν τόσο εύκολα. Με τέτοια συμπεριφορά δεν γλυτώνεις το πολιτικό κόστος, και οι δικαιολογίες του στυλ "η προηγούμενη κυβέρνηση φταίει επίσης" ή "δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη παρά μόνο νομική ευθύνη" , δε θα έπειθαν ούτε φανατικό.
- Δε πιστεύω στην αντιδραστική ψήφο. Στο τέλος της ημέρας θα κλειθεί να μας κυβερνήσει Κωστάκης η Γιωργάκης. Προτιμώ να έχω δώσει την γνώμη μου στο δίλλημα παρά να την ρίξω σε ένα κόμμα που θα λέει πάντα αυτά που θέλω να ακούσω, γνωρίζοντας ότι ποτέ δε θα κλιθεί να το εφαρμόσει. Αν εμφανιστεί καμιά σοβαρή εναλλακτική, τότε το ξανασυζητάμε.
- Πίστεψα στον Τσίπρα. Ειλικρινά. Στο τέλος όμως αποδείχτηκε ότι είναι ακόμα ένας νέος της κατηγορίας ‘παιδί του μπαμπά’. Λεφτά έτοιμα από πίσω, χρηματοδότηση μέσα από την οικογενειακή επιχείρηση που του δίνει άπλετο χρόνο για πολιτική (κάτι που οι περισσότεροι νέοι στην ηλικία του δεν έχουν). Πατρονάρισμένος από τον Αλαβάνο, είναι αμετροεπής και επιμένει να μιλάει για πράματα που είναι προφανές ότι δεν αντιλαμβάνεται. Όποιος έχει περάσει από πανεπιστημιακό και εργασιακό συνδικαλισμό γνωρίζει ότι όσο μεγαλύτερη καβάντζα και πλάτες έχεις, τόσο πιο τσάμπα μάγκας είσαι...
- Δεν υποτιμώ το ένσικτο της πολιτικής επιβίωσης. Δεν νομίζω κανείς να θεωρεί τον Καραμανλή, ικανό. Η προστασία που απολαμβάνει ο νυν πρωθυπουργός είναι γιατί η πολιτική του επιβίωση είναι βασική προϋπόθεση της επιτυχίας των τυχάρπαστων παρατρεχάμενων που έχουνε γεμίσει τις δημόσιες υπηρεσίες και τα υπουργεία. Αν φύγει είναι σίγουρο ότι η 5ετής μάσα που ξεκίνησε ενώ αυτός κοιμόταν, θα τελειώσει ξαφνικά και μάλιστα με τον κίνδυνο κάποιοι να πάνε φυλακή (και τότε όλοι εμε΄ςι γυρνάμε πλευρό.) Γι'αυτό όσο πλησιάζουν οι εκλογές κάποιοι θα σκυλιάσουν να μείνει ζωντανή η προοπτική μιας ακόμα τετραετίας. Χέστηκαν για τον Κωστάκη, αλλά αν φύγει, έφυγαν και αυτοί.
- Παντού υπάρχει ένας γελοτοποιός. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί ο σουρεαλιστικός λόγος του Κουκουέ, που είναι τόσο τραγικός, όσο και φαιδρός. Αδυνατώντας να αντιληφθεί της εξελίξεις συνεχίζει σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα έκανε ακόμα και τον τελευταίο ζωντανό κουμουνιστή Φιντέλ Κάστρο, να το αντιμετωπίζει με θυμηδία.
- Η γραφικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό απο το οποίο δεν ξεφεύγουν ούτε οι καλύτεροι. Αυτό πάει σε κάποιες φιγούρες της σύγχρονης ιστορίας μας, που έχουνε καταντήσει γραφικές. Παράδειγμα ο Μίκης, που πριν μιλήσεις για αυτόν πρέπει να δηλώσεις ότι σέβεσαι την προσωπικότητα και το έργο του για να μη σε κατηγορήσουν για ανθέλληνα. Το ζήτημα όμως είναι ότι η σελίδα της ιστορίας που του ανήκει έχει περάσει. Διαβάζοντας μια συνέντευξη του Φυντανίδη αναφέρει ότι ο Φιντελ Κάστρο τον χαρακτήριζε ως Τουρίστα Επαναστάτη, καθώς όσο αριστερός και αν ήταν, πάντοτε προτιμούσε τις ανέσεις που του προσέφερε ο δυτικός κόσμος. Από εκεί και πέρα ότι και να πει μετά την αλλαγή του αιώνα, είναι έναν αιώνα έξω.
- Πάντα μα πάντα υπάρχει κάποιος επικίνδυνος. Οι πλέον επικίνδυνοι στην σημερινή πολιτική κατάσταση είναι το κόμμα του ΛΑΟΣ. Χρησιμοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δημοκρατικές διαδικασίες, τις εκμεταλλεύονται εις έπακρον και εμφανίζονται σφοδροί υπερασπιστές τους, γιατί μέχρι τώρα έτσι τους βολεύει. Παρουσιάζουν ένα λόγο δυναμικό και σύγχρονο που καλύπτει τις ιδεολογικές τους ασυνέχεις και προσυλιτίζει εύκολα κόσμο. Η κατάληξη τέτοιων κομμάτων είναι γνωστή: Η καταρρέουν κάτω από το βάρος των αντιφάσεων τους, η φτάνουν σε επίπεδα ισχύς που τους επιτρέπει πλέον να αφαιρέσουν το δημοκρατικό προσωπείο τους και να πράξουν τους σκοπούς τους. Ο κόσμος απλά παρακολουθεί.
- Ο κόσμος όλα αυτά τα παρακολουθεί γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Όλοι νοιώθουν το σφίξιμο ότι θέλουν να κάνουν κάτι αλλά δε μπορούν γιατί δεν έχουν μάθει πως να αντιδρούν. Πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις είναι απλά ημίμετρα. Οι ανώτεροι συνδικαλιστές είναι οι καλύτεροι υπάλληλοι, δεν έχουν απολυθεί ποτέ και μετά από κάποια χρόνια μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν την δράση τους με ένα βουλευτιλίκι η ακόμα και υπουργείο. Μη ξεχνάμε για να μπορείς να οργανωθείς σωστά και να συνδικαλιστείς σε ανώτερο επίπεδο, να κάνεις κάτι, σημαίνει ότι έχεις λύσει και βασικά προβλήματα της καθημερινότητας. Αλλιώς πως θα αγωνίζεσαι αν πρώτα έχεις να σκεφτείς τι θα φας αύριο;
- Κανείς μα κανείς δεν λαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί. Κανείς δεν έχει αυτοκριτική διάθεση παρά μόνον κριτική. Αυτό είναι και λογικό,γιατί αν πάρει κάποιος πάρει ευθύνη πάνω του, οι υπόλοιποι θα του φορτώσουν και τις δικές τους. Το πρόβλημα όμως είναι οτι κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι καλύτερος από τους άλλους. Αν ήμασταν και εμείς στη θέση αυτών που κατηγορούμε για αλαζόνες και κλέφτες τα ίδια θα κάναμε. Μάλιστα θα πιστεύαμε ότι έχουμε και δίκαιο από πάνω και ότι εξαργυρώνουμε αυτό που μας αξίζει από την ζωή όταν όλοι οι άλλοι είναι απλά αποτυχημένοι βλάκες που δεν τα κατάφεραν. Το μόνο που θέλουμε είναι να ανατροφοδοτήσουμε την ματαιοδοξία μας που καταρρέει αν μας δοθεί η ευκαιρία απλά το κάνουμε.
+1. Με βάση τα παραπάνω καταλήγω μόνο σε ένα συμπέρασμα:
Το τετριμμένο σλόγκαν "κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει" είναι μια θλιβερή πραγματικότητα που δεν αλλάζει κάτω από οποιοσδήποτε καταστάσεις και απλά το επιβεβαιώνουμε μέρα με την μέρα.
