Ο Καραμανλής δεν είναι πια αστείος

Η ελληνοφρένεια της τρίτης (9/12) μέσα σε όλα έκανε το καλύτερο σχόλιο στους τίτλους τέλους της εκπομπής της δευτέρας, την οποία κλείνει με το my sweet revenge των system of a Down:

“Ο Καραμανλής δεν είναι πια αστείος.

Είναι ένας επικίνδυνος αδίστακτος ανθρωπάκος που δε θα διστάσει σε τίποτα προκειμένου να διατηρηθεί λίγο καιρό παραπάνω στην εξουσία”

Και για όλους τους υπόλοιπους, συμφωνείτε ή διαφωνείτε αλλά πρέπει να ξέρετε ότι έτσι γράφονται τα blogs.

Μια χώρα που αργοπεθαίνει...

...σκοτώνει τα παιδιά της.

Θα πω την αλήθεια: νοιώθω αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα.

Ναι, με ενοχλεί που σκοτώθηκε άδικα των αδίκων ένα πιτσιρικάς που είχε πάει την βόλτα του, αλλά μπορώ να δηλώσω, με κάποια ντροπή, ότι δυσκολεύομαι να αντιληφθώ σε βάθος την τραγικότητα των γεγονότων. Δεν μένω Αθήνα, δε ξέρω τα μέρη και τις περιστάσεις και φυσικά δεν γνωρίζω προσωπικά τον πιτσιρικά.

Υποθέτω ότι αυτό όμως νοιώθουν και πολλοί γύρω μου, που δεν έχουν διάθεση να ρίξουν κροκοδείλια δάκρυα για να φανούν «κοινωνικά ευαίσθητοι» απέναντι στους συνομιλητές τους.

 

Από εκεί και πέρα όλος ο συγκλονισμός μου προέρχεται από το γεγονός ότι ως άτομο που ζει σε μια (και καλά) οργανωμένη κοινωνία δεν μπορώ να ανεχτώ την έννοια που εισήγαγαν οι αμερικάνοι: collateral damage, παράπλευρη απώλεια.

Όταν ένας ανίκανος επαγγελματίας, που είναι οπλισμένος από το ίδιο το κράτος, επικίνδυνος όσο δε πάει, καταφεύγει στην χρήση βίας δίχως εμφανή λόγο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Ίσως όμως να μπορούσαμε να απομωνόσουμε το περιστατικό αν ήταν μόνο αυτό.

Αλλά όταν βλέπεις ανίκανες κυβερνήσεις,συνεργάτες των παραπάνω κυβερνήσεων να κλέβουν μπροστά στα μάτια σου, ανίκανους ή ευνουχισμένους δικαστικούς, ανίκανες γραφειοκρατίες να υπηρετούν όλους τους παραπάνω, η αντίστοιχη συμπεριφορά προστίθεται ως κερασάκι στην τούρτα. και τότε, ναι, υπάρχει ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Από εκεί και πέρα ότι και να ειπωθεί,δεν έχω κανένα σεβασμό σε όλους αυτούς τους άθλιους γερομπάκουρες που για κάποιο λόγο βρίσκονται στα κανάλια και αναζητούν την ηρεμία και την τάξη μέσα από την υποκριτική της σύγχρονης ζωής. Γιατί όταν κυβερνήσεις που έχουν χάσει κάθε νομιμοποίηση συνεχίζουν να κυβερνάνε και κανείς δε λέει τίποτα, όταν πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, όταν ότι και να γίνει, δεν ιδρώνει κανενός το αυτί, ε, ναι, τότε η φυσική κατάληξη είναι κάποιος να σπάσει κάτι. Και δεν θα τον νοιάζει σε ποιον ανήκει. Και δε θα χρειάζεται και σοβαρό λόγο εδώ που τα λέμε. Γιατί αν η δικαιολογία για την καταδίκη της ανομίας των κουκουλοφόρων είναι ότι δεν έχουν επιχειρήματα για τις πράξεις τους, η απάντηση είναι ότι δεν χρειάζονται κιόλας καθώς η πορεία που τους οδήγησε εκεί είναι υποσυνείδητη και όχι διαλογική.

Γιατί ρε άθλια κολλημενη γενιά του πολυτεχνείου,που τώρα κυβερνάτε, όλοι μαζί γκρεμίζουμε την χώρα.

Εσείς την γκρεμίζετε με κουστουμάκι και χαρτοφύλακα εδώ και καιρό.

Αν κάποιοι το κάνουν με πέτρες και ξύλα δεν είναι χειρότεροι απο εσάς. Απλά βάζουν και αυτοί ένα χεράκι σε αυτό που εσείς ξεκινήσατε.

Ερώτηση: όλοι αυτοί οι λαλίστατοι βουλευτές της ΝΔ, που στο διάολο είναι όλες αυτές τις μέρες;

10 πράματα για την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα.

1. Δε πιστεύω στην αξιοκρατία. Για να γίνει κάποιος πρωθυπουργός ή υπουργός έκανε κάτι που πολλοί συνομήλικοι του με τα ίδια προσόντα δεν έκαναν ακόμα και αν είναι πιο έξυπνοι, ή ικανοί ή... Ναι, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι οι καλύτεροι. Ούτε οτι είναι άξιοι. Η συζήτηση όμως ότι κάποιος άλλος θα ήταν καλύτερος στη θέση τους είναι ηλίθια και πηγάζει απο την ματαιοδοξία πληγωμένων εγωισμών ατόμων που δε τα κατάφεραν.
2. Δεν είμαι ηλίθιος. Δε πιστεύω ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έκλεψε λιγότερα ή έκανε λιγότερα. Η διαφορά είναι ότι οι νυν κυβερνώντες βλέποντας τους άλλους να κλέβουν, πέρα από τις επιθέσεις πολιτικής σκοπιμότητας, το άφηναν να περάσει περιμένοντας την σειρά τους (και για αυτό δεν συγκλήθηκαν εξεταστικές επιτροπές στα θέματα του ΠΑΣΟΚ). Η όλη συζήτηση τώρα δεν είναι αν κλέψαν και πόσα, αλλα γιατί αφήσαν τα προσχήματα να πέσουν τόσο εύκολα. Με τέτοια συμπεριφορά δεν γλυτώνεις το πολιτικό κόστος,  και οι δικαιολογίες του στυλ "η προηγούμενη κυβέρνηση φταίει επίσης" ή "δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη παρά μόνο νομική ευθύνη" , δε θα έπειθαν ούτε φανατικό.
3. Δε πιστεύω στην αντιδραστική ψήφο. Στο τέλος της ημέρας θα κλειθεί να μας κυβερνήσει Κωστάκης η Γιωργάκης. Προτιμώ να έχω δώσει την γνώμη μου στο δίλλημα παρά να την ρίξω σε ένα κόμμα που θα λέει πάντα αυτά που θέλω να ακούσω, γνωρίζοντας ότι ποτέ δε θα κλιθεί να το εφαρμόσει. Αν εμφανιστεί καμιά σοβαρή εναλλακτική, τότε το ξανασυζητάμε.
4. Πίστεψα στον Τσίπρα. Ειλικρινά. Στο τέλος όμως αποδείχτηκε ότι είναι ακόμα ένας νέος της κατηγορίας ‘παιδί του μπαμπά’. Λεφτά έτοιμα από πίσω, χρηματοδότηση μέσα από την οικογενειακή επιχείρηση που του δίνει άπλετο χρόνο για πολιτική (κάτι που οι περισσότεροι νέοι στην ηλικία του δεν έχουν). Πατρονάρισμένος από τον Αλαβάνο, είναι αμετροεπής και επιμένει να μιλάει για πράματα που είναι προφανές ότι δεν αντιλαμβάνεται. Όποιος έχει περάσει από πανεπιστημιακό και εργασιακό συνδικαλισμό γνωρίζει ότι όσο μεγαλύτερη καβάντζα και πλάτες έχεις, τόσο πιο τσάμπα μάγκας είσαι...
5. Δεν υποτιμώ το ένσικτο της πολιτικής επιβίωσης. Δεν νομίζω κανείς να θεωρεί τον Καραμανλή, ικανό. Η προστασία που απολαμβάνει ο νυν πρωθυπουργός είναι γιατί η πολιτική του επιβίωση είναι βασική προϋπόθεση της επιτυχίας των τυχάρπαστων παρατρεχάμενων που έχουνε γεμίσει τις δημόσιες υπηρεσίες και τα υπουργεία. Αν φύγει είναι σίγουρο ότι η 5ετής μάσα που ξεκίνησε ενώ αυτός κοιμόταν, θα τελειώσει ξαφνικά και μάλιστα με τον κίνδυνο κάποιοι να πάνε φυλακή (και τότε όλοι εμε΄ςι γυρνάμε πλευρό.) Γι'αυτό όσο πλησιάζουν οι εκλογές κάποιοι θα σκυλιάσουν να μείνει ζωντανή η προοπτική μιας ακόμα τετραετίας. Χέστηκαν για τον Κωστάκη, αλλά αν φύγει, έφυγαν και αυτοί.
6. Παντού υπάρχει ένας γελοτοποιός. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί ο σουρεαλιστικός λόγος του Κουκουέ, που είναι τόσο τραγικός, όσο και φαιδρός. Αδυνατώντας να αντιληφθεί της εξελίξεις συνεχίζει σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα έκανε ακόμα και τον τελευταίο ζωντανό κουμουνιστή Φιντέλ Κάστρο, να το αντιμετωπίζει με θυμηδία.
7. Η γραφικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό απο το οποίο δεν ξεφεύγουν ούτε οι καλύτεροι. Αυτό πάει σε κάποιες φιγούρες της σύγχρονης ιστορίας μας, που έχουνε καταντήσει γραφικές. Παράδειγμα ο Μίκης, που πριν μιλήσεις για αυτόν πρέπει να δηλώσεις ότι σέβεσαι την προσωπικότητα και το έργο του για να μη σε κατηγορήσουν για ανθέλληνα. Το ζήτημα όμως είναι ότι η σελίδα της ιστορίας που του ανήκει έχει περάσει. Διαβάζοντας μια συνέντευξη του Φυντανίδη αναφέρει ότι ο Φιντελ Κάστρο τον χαρακτήριζε ως Τουρίστα Επαναστάτη, καθώς όσο αριστερός και αν ήταν, πάντοτε προτιμούσε τις ανέσεις που του προσέφερε ο δυτικός κόσμος. Από εκεί και πέρα ότι και να πει μετά την αλλαγή του αιώνα, είναι έναν αιώνα έξω.
8. Πάντα μα πάντα υπάρχει κάποιος επικίνδυνος. Οι πλέον επικίνδυνοι στην σημερινή πολιτική κατάσταση είναι το κόμμα του ΛΑΟΣ. Χρησιμοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δημοκρατικές διαδικασίες, τις εκμεταλλεύονται εις έπακρον και εμφανίζονται σφοδροί υπερασπιστές τους, γιατί μέχρι τώρα έτσι τους βολεύει. Παρουσιάζουν ένα λόγο δυναμικό και σύγχρονο που καλύπτει τις ιδεολογικές τους ασυνέχεις και προσυλιτίζει εύκολα κόσμο. Η κατάληξη τέτοιων κομμάτων είναι γνωστή: Η καταρρέουν κάτω από το βάρος των αντιφάσεων τους, η φτάνουν σε επίπεδα ισχύς που τους επιτρέπει πλέον να αφαιρέσουν το δημοκρατικό προσωπείο τους και να πράξουν τους σκοπούς τους. Ο κόσμος απλά παρακολουθεί.
9. Ο κόσμος όλα αυτά τα παρακολουθεί γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Όλοι νοιώθουν το σφίξιμο ότι θέλουν να κάνουν κάτι αλλά δε μπορούν γιατί δεν έχουν μάθει πως να αντιδρούν. Πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις είναι απλά ημίμετρα. Οι ανώτεροι συνδικαλιστές είναι οι καλύτεροι υπάλληλοι, δεν έχουν απολυθεί ποτέ και μετά από κάποια χρόνια μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν την δράση τους με ένα βουλευτιλίκι η ακόμα και υπουργείο. Μη ξεχνάμε για να μπορείς να οργανωθείς σωστά και να συνδικαλιστείς σε ανώτερο επίπεδο, να κάνεις κάτι, σημαίνει ότι έχεις λύσει και βασικά προβλήματα της καθημερινότητας. Αλλιώς πως θα αγωνίζεσαι αν πρώτα έχεις να σκεφτείς τι θα φας αύριο;
10. Κανείς μα κανείς δεν λαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί. Κανείς δεν έχει αυτοκριτική διάθεση παρά μόνον κριτική. Αυτό είναι και λογικό,γιατί αν πάρει κάποιος πάρει ευθύνη πάνω του, οι υπόλοιποι θα του φορτώσουν και τις δικές τους. Το πρόβλημα όμως είναι οτι κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι καλύτερος από τους άλλους. Αν ήμασταν και εμείς στη θέση αυτών που κατηγορούμε για αλαζόνες και κλέφτες τα ίδια θα κάναμε. Μάλιστα θα πιστεύαμε ότι έχουμε και δίκαιο από πάνω και ότι εξαργυρώνουμε αυτό που μας αξίζει από την ζωή όταν όλοι οι άλλοι είναι απλά αποτυχημένοι βλάκες που δεν τα κατάφεραν. Το μόνο που θέλουμε είναι να ανατροφοδοτήσουμε την ματαιοδοξία μας που καταρρέει αν μας δοθεί η ευκαιρία απλά το κάνουμε.

+1. Με βάση τα παραπάνω καταλήγω μόνο σε ένα συμπέρασμα:

Το τετριμμένο σλόγκαν "κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει" είναι μια θλιβερή πραγματικότητα που δεν αλλάζει κάτω από οποιοσδήποτε καταστάσεις και απλά το επιβεβαιώνουμε μέρα με την μέρα.

49o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης...

...τέλειωσε. Το μάθατε;

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, ότι η περίοδος του φεστιβάλ ήταν μια ιδιαίτερη περίοδος κινηματογραφικής κατάνυξης. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν πολύ ασχολιόμουν αλλά μου άρεσε η φάση, μου άρεσαν οι ζωντανές συνδέσεις, ο κόσμος στους δρόμους, οι πρωινές προβολές, τα στέκια των σινεφίλ, το όλο πακέτο. Και το γεγονός ότι πλάκωναν όλοι οι γνωστοί και φίλοι από Αθήνα και άλλες πόλεις και το κάναμε στρωματσάδα 10 άτομα σε ένα δυάρι,για να πλακωθούμε στις ταινίες.

Εμένα γενικά στη φάση μου άρεσε ότι ο κόσμος κινούνταν, βλέπαμε και πολλές χαζομάρες χωρίς πολύ μουρμούρα, το βράδυ θα άκουγες και κανένα σχόλιο απο την tv, και γενικά κυλούσαν ωραία οι μέρες. Μετά συγκεντρωνόμασταν από τις προβολές, καταλήγαμε για καφέ στα μαγαζιά,συζητήσεις ατέλειωτες, φαγητό όπου μας έβγαζε και παρτάκια το βράδυ. Τα λεφτά βέβαια τέλειωναν στο τέλος του φεστιβάλ με αποτέλεσμα να μην την παλεύουμε για όλο τον επόμενο μήνα αλλά γουστάραμε την όλη μποέμ φάση και ότι βγαίναμε πιο πλούσιοι σε ίδεες, γνώσεις, αντιλήψεις και πιο ανοιχτοί ως άνθρωποι.

Αυτά βέβαια έτρεχαν όταν και το ίδιο το φεστιβάλ είχε και μια άλφα αίγλη. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν σε αυτή την περίοδο, οι φίλοι άφηναν δουλείες για να ανέβουν αλλά είχε και νόημα να έρθεις στη Θεσσαλονίκη, για να δεις μερικές ταινίες που δεν υπήρχε περίπτωση να βρεις όπου και να πήγαινες αλλού.

 Μετά αυτά άλλαξαν.

Στήθηκε το αντίστοιχο φεστιβάλ στην Αθήνα, έπεσε το διαγωνιστικό τμήμα και ο κόσμος που ανέβαινε κάθε χρόνο ελαττώθηκε. Τα τελευταία χρόνια περνάει και δεν ακουμπάει. Λίγοι απο τους παλιούς πια νοίαζονται. Τώρα λαμβάνω αναρίθμητες προσκλήσεις για τα αντίστοιχα φεστιβάλ στην Αθήνα,λίγοι το σκέφτονται να ανέβουν "για ένα τριήμερο άμα είναι, και άσε το φεστιβάλ..." Οι υπόλοιποι σε παίρνουν και σου λένε ποιές αξίζουν να δείς γιατί κάπου στην Αθήνα τις έχουν ήδη δείξει.

Όλα αυτά σε μια πόλη που μαραζώνει, αμαθή από πολιτισμό, με δήμαρχο και νομάρχη απαίδευτους με κάθε έννοια. Τι να πεις όταν στο φετινό πρόγραμμα, το μοναδικό highlight ήταν η εμφάνιση του Oliver Stone στην αποθήκη με τον Kusturica;  Και από ταινίες; Τίποτα; Από event; Πάλι τίποτα; Όχι οτι δεν έχει ταινίες, η event. Όχι οτι κόσμος πάλι δεν προσέρχεται αλλά βλέπεις πια να έχει χαθεί η δυναμική της σύνδεσης της πόλης με τα μεγάλα (αν μπορείς να τα πεις έτσι πλέον) γεγονότα που θα έπρεπε να την καθορίζουν, καθώς στείρα και συμβατικά ανακυκλώνονται.

Που καταλήγουμε;

Τα όρια του φεστιβάλ,θα έπρεπε χρόνο με το χρόνο, να ξεπερνούν τα πνευματικά όρια της πόλης που το διοργανώνει,και μαζί του να ανοίγεται και αυτή στον κόσμο.

Γίνεται όμως αυτό;

Φαίνεται οτι τελικά η πόλη καθορίζει ποιά ειναι τα όρια και πόσο θα επιτρέψει σε μια τέτοια διοργάνωση να τα ξεπεράσει, πριν την επαναφέρει στα καθορισμένα.

Και αυτά τα όρια είναι πολύ στενά...

1. Ανακύκλωση

Θέλει μόνο ένα πράμα. Να ξεχωρίζεις χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο, πλαστικά μπουκάλια.

Απλά…

Μπορείς;

Δε χρειάζεται καμιά τρελή επιστήμη για να μπορέσεις να κάνεις τρείς διαφορετικές σακούλες, ώστε να πετάς περιοδικά και εφημερίδες αλλού, τα αναψυκτικά αλλού και τα γυάλινα αντικείμενα αλλού. Ούτε τα φανταχτερά παρελκόμενα του ΙΚΕΑ, για να κάνεις πιο γκλαμουράτη ιδέα την ανακύκλωση. Φαντάζομαι ότι ήδη έχετε αρκετές σακούλες από σουπερ μάρκετ, και αυτό είναι αρκετό για να κάνεις τον διαχωρισμό.

Βέβαια αυτή είναι η πιο πρακτική λύση σε μια χώρα όπου η ανακύκλωση είναι ακόμα φανφάρα και πρακτικά ανεφάρμοστη. Απλά είναι της μόδας τώρα και λέγεται συχνά. Αν δεν ήταν και ασχολούνταν κάποιοι σοβαρά για να την οργανώσουν θα γνώριζαν ότι στο χαρτί υπάρχει και διαχωρισμός στα υλικά συσκευασίας από το χαρτί των εντύπων, ότι τα μπουκάλια μπορούν να διαχωρίζονται με βάση το χρώμα και ότι δεν είναι όλα τα τενεκεδάκια αλουμινένια.

Περαιτέρω επέκταση: Ανακύκλωση μπαταριών (στον Γερμανό!)

Δε χρειάζεται να κάνουμε παπάδες για να γίνουμε οικολόγοι

Ας αρχίσουμε από τα πολύ απλά…

Δέκα Πράματα για να βοηθήσεις την πόλη σου.

1.Ανακύκλωσε. Απλά…

2.Πάρε συγκοινωνίες. Όχι τόσο απλά…

3.Κατέβαζε τα σκουπίδια το πρωί πριν περάσει η σκουπιδιάρα ή αργά το βράδυ…

4.Έχει κάποιο παρτεράκι κάτω από την πολυκατοικία σου, ή δίπλα στην είσοδο; Φύτεψε το.

5.Μην πετάς κάτω σκουπίδια(και τα τσιγάρα περιλαμβάνονται)

6.Προσπάθησε να μην παρκάρεις πάνω σε διαβάσεις/στάσεις/πεζοδρόμια. Δύσκολο…

7.Πάρε ένα τηλέφωνο στην αρμόδια υπηρεσία και ενημέρωσε όταν βλέπεις χαλασμένα φανάρια/σηματοδότες/ πεζοδρόμια/δρόμους.

8.Όταν βγάζεις βόλτα το κατοικίδιο, καθάρισε πίσω του.

9.Πάρε μια πρωτοβουλία στην πολυκατοικία σου.

10.Μη κατηγοράς μόνο τους άλλους για τα χάλια της πόλης. Και εσύ μέρος του προβλήματος είσαι.

 

Κάθε μέρα θα αναλύω κάθε μια από τις παραπάνω προτάσεις…

Νέα Παραλία: Καλή δουλεία….

….με πολλά ‘αλλά’

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ανακαίνιση που έγινε στην νέα παραλία πράγματι αποτελεί μια καλή δουλεία. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις προσθέτουμε και ένα 'ναι, μεν αλλά…'

Ας μην είμαστε όμως μίζεροι.

Αν τοποθετηθούμε με βάση την δυναμική που είχε ο συγκεκριμένος δήμαρχος τότε η δουλεία είναι ικανοποιητική. Δε ξέρω βέβαια πως χρειάστηκαν δύο χρόνια για να τελειώσουν μόνο μερικά εκατοντάδες μέτρα της παραλίας, αλλά ας την χαρούμε και λιγάκι τώρα που είναι φρέσκια…

Πάρκο αντί για ΔΕΘ;

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο παίρνω από το άρθρο του skg2020.blogspot.com σχετικά με την δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στην περιοχή της ΔΕΘ.

Ποιο είναι το πρόβλημα με την ΔΕΘ;

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι φανερό ότι πλέον παραπαίει. Οι διάφορες διοικήσεις της δεν κατάφεραν να τις δώσουν νέα πνοή και έχει καταλήξει μάλλον σε μια εμποροπανήγυρη λιανικών πωλήσεων. Οι πολίτες την αντιμετωπίζουν αδιάφορα, περισσότερο με νοσταλγική διάθεση. Οι ίδιοι έχουν αντιληφθεί πλέον ότι δεν αρκεί μια βδομάδα δημοσιότητας για να αντιμετωπιστούν τα καίρια προβλήματα της πόλης. Και θα την αντάλλαζαν (στην πραγματικότητα τις δυο μέρες της επίσκεψης του πρωθυπουργού) με λίγη παραπάνω δημοσιότητα όλη την επόμενη χρονιά (και όχι μόνο στο αστυνομικό δελτίο). Οι κλαδικές εκθέσεις δεν ενδιαφέρουν τον περισσότερο κόσμο, ενώ τον υπόλοιπο καιρό ο χώρος της ΔΕΘ μένει άδειος.

Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση για το κέντρο της Θεσσαλονίκης;

Η δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στο κέντρο της πόλης δεν αποτελεί νέα ιδέα. Τώρα όμως αρχίζει για πρώτη φορά η σοβαρή δημόσια συζήτηση. Η δημιουργία του είναι θεμελιώδους σημασίας για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στην πόλη, καθώς θα αποκτήσει απαραίτητους χώρους πρασίνους κάτι που υπολείπεται, όπως όλες οι μεγάλες πόλεις της χώρας. Δε θέλουμε να γίνουμε μια δεύτερη Αθήνα!

Για ποια περιοχή μιλάμε;

Η περιοχή του μητροπολιτικού πάρκου δε χρειάζεται να είναι μόνο η περιοχή της ΔΕΘ. Μπορεί και πρέπει να περιλαμβάνει το 3 Σώματος Στρατού και την περιοχή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου στην περίπτωση που μετακινηθεί. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι δυνατό, το Αριστοτέλειο μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μια green zone, όπως συμβαίνει στα campus των περισσότερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στο εξωτερικό (αν και τα περισσότερα δε βρίσκονται στο κέντρο της πόλης!)

Η συνοχή του πάρκου μπορεί να ενισχυθεί με την υπογειοποίηση των τριών κύριων αστικών αρτηριών (Βασιλέως Γεωργίου, Εγνατία, Μεγάλου Αλεξάνδρου η οποία μπορεί να αντικατασταθεί από την υποθαλάσσια αρτηρία) στην περιοχή διέλευσης του πάρκου, ώστε να εκτείνεται μέχρι την θάλασσα αλλά και κατάργηση της κάθετης αρτηρίας της Γ Σεπτεμβρίου. Η έλλειψη της μπορεί να αντιμετωπιστεί με την διεύρυνση των κάθετων αρτηριών της Αγγελάκη και της Καυτατζόγλου.

Η περιφέρεια του πάρκου που δηλώνεις έχει πολλά δημοσία κτίρια. Πάνε για κατεδάφιση;

Αρκετά κτίρια πρέπει να κατεδαφιστούν για να επιτευχθεί ο στόχος. Αλλά όχι όλα. Αναφερόμαστε κυρίως στα κτίρια της  ΔΕΘ, πολλά από τα οποία είναι λυόμενα, κάποια από τα κτίρια του πανεπιστημίου (αν μετακινηθεί) και του Γ ΣΣ. Η διατήρηση όμως δραστηριοτήτων στο χώρο του πάρκου αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την βιωσιμότητα του. Δεν μιλάμε για περιστασιακές εκδηλώσεις αλλά για συνεχή δραστηριότητα πολιτών και φορέων, ως μέρος του γενικότερου κοινωνικού ιστού της πόλης. Η διατήρηση κάποιων σχολών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου και η συνέχιση της λειτουργίας του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας είναι ένα καλό έναυσμα. Η διατήρηση και άλλων δομών, όπως του Βελλίδιου Συνεδριακού κέντρου, τα δύο μουσεία και το Καλλιμάρμαρο Παλάτι του Αυτοκράτωρ, είναι επίσης απαραίτητα, όπως επίσης και η εύρεση ουσιαστικών χρήσεων για τα διατηρητέα κτίρια του Γ ΣΣ και όποιων άλλων κτιρίων παραμείνουν. Σκοπός είναι η 24ωρη δραστηριότητα στο χώρο του πάρκου.

Γιατί είναι απαραίτητο το παραπάνω για την βιωσιμότητα του;

Δεν πρέπει να φανταζόμαστε ένα τεράστιο πάρκο, σε μορφή αστικού δάσους όπως το Central Park της Νέας Υόρκης. Τα διεθνή παραδείγματα έδειξαν ότι τα μεγάλα πάρκα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα όταν αποκόπτονται από τον κοινωνικό ιστό. Οι επισκέπτες είναι περιστασιακοί, η φύλαξη τους δύσκολη και δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα συντήρησης τους. Ιδίως αν αντιμετωπίζονται προβλήματα(εγκληματικότητα, ναρκωτικά), δεν θα είναι διελεύσιμο σε ώρες μη αιχμής. Έτσι καταλήγουν να εγκαταλείπονται, ή να περιφράσσονται με σκοπό τον έλεγχο τους, κάτι που είναι αδιανόητο: Ένα τέτοιο πάρκο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης θα αποκόψει την παλιά πόλη και τις δυτικές συνοικίες από τις ανατολικές.

Πέρα από ένα πάρκο στο μέσο της πόλης, έχει άλλα πλεονεκτήματα η συγκεκριμένη ιδέα;

Η ιδέα έχει αρκετά πλεονεκτήματα:

1. ο Δήμος αποκτά την δυνατότητα επέκτασης των υποδομών του που λείπουν από το κέντρο, με την εκμετάλλευση των χώρων που θα παραμείνουν στα κτίρια που θα διατηρηθούν
2. Στα όρια του πάρκου είναι δυνατό να δημιουργηθούν μεγάλα υπόγεια παρκινγκ(επέκταση της παλιάς ιδέας για το υπόγειο παρκινγκ στην πλατεία Χημείου).
3. δίνετε μια τεράστια δυνατότητα να επεκταθεί το ΑΧΕΠΑ σε επαρκής χώρους ώστε να δημιουργηθεί ένα σοβαρό αστικό νοσοκομείο στο κέντρο της πόλης που να καλύπτει σημαντικές ανάγκες του πολεοδομικού συγκροτήματος. Δεν είναι στόχος να γίνει ένα τεράστιο νοσοκομείο όπως το Παπαγεωργίου, απλά να αποκτήσει τις απαραίτητες υποδομές.
4. Το παραπάνω, μπορεί να οδηγήσει επίσης στην μείωση της σημαντικότητας των νοσοκομείων του Αγ.Δημητρίου και Γεννηματά, τα οποία μπορούν να υποστηρίξουν άλλες ανάγκες(π.χ κέντρο αποκατάστασης), να μετατραπούν σε αστικά κέντρα υγείας ή ακόμα και να καταργηθούν δίνοντας χώρο για άλλες ανάγκες του δήμου.
5. Τέλος στην περιοχή του Αγ.Παύλου, 40 Εκκλησιών και Τριανδρίας, που ουσιαστικά αποκόπτουν το μητροπολιτικό πάρκο από το Σειχ Σου, είναι δυνατό να αλλάξουν οι οικιστικοί κανόνες ώστε σε βάθος χρόνου να μετατραπεί σε μια περιοχή μικρής οικιστικής δραστηριότητας. Έτσι με σαφή αρχιτεκτονικό σχεδιασμό μπορεί να εξαφανιστούν οι πολυκατοικίες και να δώσουν τη θέση τους σε συνοικίες στα όρια του δάσους!

Ποίο πρέπει να είναι το μέλλον του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας;

Δε μπορώ να είμαι σαφής καθώς αποτελεί την σοβαρότερη δημόσια συζήτηση που πρέπει να γίνει.

Το ερώτημα είναι:

Υπάρχει αναγκαιότητα διατήρησης της Πανεπιστημιούπολης στο κέντρο της πόλης;

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια μικρή πόλη που επιβιώνει μόνο από το Πανεπιστήμιο της. Άλλωστε και άλλες, πολύ πιο μικρές πόλεις έχουν campus εκτός του αστικού κέντρου. Το ίδιο το πανεπιστήμιο φαίνεται να ασφυκτιά πλέον στα όρια του. Η μετακίνηση του θα του δώσει νέα ώθηση αλλά και τη δυνατότητα να αποκτήσει σύγχρονες υποδομές, και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις του παρελθόντος(π.χ. εστίες). Το κέντρο από την άλλη θα ανακουφιστεί από ένα μεγάλο όγκο φόρτου και κίνησης από την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Το μεγάλο αρνητικό; Οι οικονομικές επιπτώσεις στις επιχειρήσεις και τους εισοδηματίες στην περιοχή.

Η πιο ρεαλιστική πρόταση είναι η διατήρηση κάποιων σχολών που είναι απαραίτητο να μείνουν στο κέντρο (π.χ. ιατρική, οδοντιατρική, ΤΕΦΑΑ), η διατήρηση του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας, και μετακίνηση των υπολοίπων δόμων.

Ωραία η ιδέα αλλά δεν ακούγεται τόσο απλό…

Πράγματι

Για την υλοποίηση μιας σειράς τέτοιων προτάσεων πρέπει να συνυπάρχουν μια σειρά από συνθήκες:

1. τοπική αυτοδιοίκηση που έχει σαφή όραμα και στόχο
2. σκληρή δουλεία και καλή διαχείριση, καθώς αποτελεί ένα πολύπλοκο έργο
3. εμφύσηση του οράματος στην κεντρική κυβέρνηση για σαφή υποστήριξη του.
4. συνέχεια από όλους τους φορείς στις φάσεις του σχεδιασμού για να επιτευχθεί ο τελικός στόχος.
5. συμμερισμός και συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας στο όραμα, στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση,

Ναι, καλά, στην Ελλάδα θα τα βρεις όλα αυτά;

Αληθές, καμία από τις παραπάνω συνθήκες δεν υφίσταται αυτή τη στιγμή που μιλάμε.

Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει όραμα, στόχους και προσανατολισμό, διάθεση για οποιαδήποτε προσπάθεια και εργασία.

Η κεντρική κυβέρνηση αδιαφορεί καθώς θεωρεί ότι γίνονται τα μεγάλα έργα στην πόλη μας, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και δεν παρουσιάζει μακρόπνοο προγραμματισμό και ύπαρξη αντίστοιχων οραμάτων.

Αλλά εμείς, οι κάτοικοι της πόλης δεν είμαστε καλύτεροι:

δε φαινόμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε τόσο ριζικές αλλαγές. Μια απομάκρυνση της ΔΕΘ και της Πανεπιστημιούπολης θα άλλαζε δραματικά τις οικονομικές συνθήκες στο κέντρο της παλιάς πόλης και πιθανό να μετακινούσε το οικονομικό κέντρο ανατολικότερα.

Ακόμα και αν όμως δεν προέκυπταν οι παραπάνω συνθήκες η υποστήριξη μάλλον θα ήταν χλιαρή: οι πολίτες είναι αμαθείς στην υποστήριξη τέτοιων θεμάτων, και λόγω της κακής πρότερης εμπειρίας (λέγε με μετρό και υποθαλάσσια) αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά τόσο μεγαλόπνοες προτάσεις.΄

 

Απλά πάντα υπάρχει η ελπίδα...