…τα δικαιώματα των φαρμακοποιών.
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ άλλο κλάδο που έχει τόσο βολικούς κανόνες στην λειτουργία του. Π.χ, συγκεκριμένο ποσοστό κέρδους στα φαρμακευτικά σκευάσματα(35%). Μάλιστα. Μου αρέσει το ποσοστό. Το ένα τρίτο δηλαδή της αξίας του φαρμάκου είναι το κέρδος του φαρμακοποιού. Τέλος πάντων, δε θα το κρίνω αυτό τώρα, ίσως είναι και λογικό.Έχω άλλες πιο έυλογες απορίες.
Γιατί διατηρούνε τόσο ανελαστικά ελεγχόμενες τις ώρες λειτουργίας;
Το ωράριο των φαρμακείων είναι μια χαρά για τους επαγγελματίες του κλάδου αλλά παλαιολιθικό για τους πελάτες. Είναι το μόνο επάγγελμα που καθορίζονται τόσο κλειστά οι ώρες λειτουργίας του. Μάλιστα μέχρι πρόσφατα τα καλοκαίρια έμπαινε ειδικό ωράριο και δεν δούλευαν απογεύματα! Ποιο είναι το πρόβλημα στην απελευθέρωση του ωραρίου ακριβώς; Φοβούνται τα μικρά μαγαζάκια μη χάσουν την πελατεία τους; Και γιατί στα εμπορικά κέντρα που θεσμοθετημένα έχουν διαφορετικές ώρες λειτουργίας, τα φαρμακεία εξαιρούνται;
Update: Ναι κυρίες και κύριοι! Και φέτος, τα φαρμακεία, πιστά στην παράδοση τους, δε θα ανοίγουν τα απογεύματα απο 17/7 μέχρι 15/8!
Γιατί κάποιος πρέπει να περάσει μια σχολή 5ετους κύκλου για να έχει δικαίωμα να πουλάει τυποποιημένα προϊόντα;
Σε αντιστοιχία θα μπορούσαμε να πούμε ένας ψιλικατζής πρέπει να έχει τελειώσει χημικός τροφίμων για να πουλάει σοκολάτες και ένας εφημεριδοπώλης δημοσιογραφία για να πουλάει περιοδικά και εφημερίδες. Εντάξει, τα παραδείγματα είναι λίγο υπερβολικά, αλλά σίγουρα 5 χρόνια χημείες και φαρμακολογίες θα μπορούσαν να βρουν πιο δημιουργική διέξοδο από το να πουλάς τυποποιημένα προϊόντα. Ναι, κάποια από αυτά είναι επικίνδυνα, αλλά σίγουρα δε σε κάνουν πιο υπεύθυνο επαγγελματία πέντε χρόνια σπουδών αντί πχ τριών και το γεγονός ότι ξέρεις πως είναι ο τύπος του φαρμάκου στην οργανική χημεία. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια σχολή λιγότερων ετών και μ ετά να συνέχιζαν για μάστερ μόνο όσοι νοιάζονται για το εργαστηριακό η ερευνητικό μέρος του επαγγέλματος . Εκτός αν διδάσκονται χρηματοοικονομικά, λογιστική ή διοίκηση επιχειρήσεων μέσα στις φαρμακευτικές σχολές.
Γιατί ένας φαρμακοποιός που βγαίνει στη σύνταξη δικαιούται να διαχειριστεί όπως γουστάρει την άδεια του;
Το κράτος δε του την έδωσε; Δεν πρέπει αντίστοιχα να την επιστρέψει στο κράτος ώστε να επανατεθεί αξιοκρατικά (μέσω επετηρίδας, εξετάσεων κτλ); Όμως, σίγουρα για τους φαρμακοποιούς αυτά είναι ψιλές κουβέντες. Σιγά μη χάσουν το έξτρα εφάπαξ που κερδίζουν από την πώληση της άδειας τους. Ή το δικαίωμα να βολεύουν τα παιδιά τους, όχι γιατί 
κληρονομούν την επιχείρηση (κάτι που καθόλου κακό δεν είναι) αλλά την άδεια να την έχουν! Αυτό θα πει συντεχνιακό επάγγελμα. Τα παιδιά που σπουδάζουν φαρμακοποιοί έχουν κληρονομικά δικαιώματα από πάππου προς πάππου όταν υπάρχει άδεια φαρμακείου!
Γιατί το φαρμακείο απέκτησε εσχάτως το δικαίωμα να πουλάει εξωφαρμακευτικά προϊόντα,ακόμα και αν δεν είναι παραφαρμακευτικά;
ΟΙ φαρμακοποιοί παλιότερα δεν είχαν κάνει ολόκληρη φασαρία για να μην έχουν δικαίωμα σουπερμαρκετ και πολυκαταστήματα να έχουν φαρμακεία στο εσωτερικό τους; Γιατί τώρα πια οι ίδιοι έχουν το δικαίωμα να μετατρέπουν τα φαρμακεία τους σε μπουτίκ καλλυντικών; Ωραία αντίληψη: το Hondos δε μπορεί να κάνει φαρμακείο, αλλά αυτοί μπορούν να μετατρέψουν το φαρμακείο τους σε Hondos. Βέβαια, κατά τη δική μου λογική, αυτό το δικαίωμα θα έπρεπε να το είχαν απεμπολήσει μόνοι τους οι φαρμακοποιοί ώστε να μην υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ τους (αυτό δεν είναι και το νόημα του ελεγχόμενου ωραρίου;) και να έχει αξία και η ύπαρξη του πτυχίου τους. Μάλλον κάπου κάνω λάθος. Οι ίδιοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν για να αυξήσουν τις πωλήσεις τους, αρκεί να μην μπορούν τρίτοι να επηρεάσουν εξωθεσμικά τον κλάδο τους. Τι σημασία έχει αν ρίχνουνε τα περιφερειακά και μικρά φαρμακεία; Δικό τους ‘ενδοοικογενειακό’ πρόβλημα!
Τέλος πάντων το σημαντικό για εμένα είναι:
θα μπορέσω στο προσεχή διάστημα να βρω ένα παυσίπονο άμα το χρειαστώ το μεσημέρι μιας καθημερίνης ή Σάββατο και εσχάτως ένα καλοκαιρινό απόγευμα;
